start

In deze performance/installatie laat ze stoelen hoog aan de gevels bevestigen, 6 meter boven de grond. Daarop nemen acteurs plaats, in leeftijd tussen 60 en 90 jaar, die tijdens deze performance eenvoudige handelingen verrichten. Ze doen alsof het heel normaal is om op een zwevende stoel te zitten.

Het onderzoek zou denk ik begonnen zijn met de thematiek ouderdom en haar visie hierover. Dit kan zijn dat ze vind dat ouderen ondergewaardeerd worden of eenzaam zijn. Als dat haar visie zou zijn geweest, kan ze brainstormen hoe ze dit onder aandacht kan brengen. Een onverwachtse verrassing bijvoorbeeld. Waarschijnlijk wilde ze zo'n groot mogelijk publiek trekken, en laagdrempelig houden zodat je als publiek er niet voor hoeft te kiezen om het werk te zien. Ze dringt op die manier haar werk aan maar tegelijkertijd trekt ze een groter en diverse publiek omdat ze vind dat iedereen haar doelgroep is en dit moet zien.

Het viel mij op, en ik bleef er geboeid naar kijken. Deze interesse komt voort uit de absurditeit. Ik denk dat dit ook haar doel was geweest om de kijker te verrassen en een ander perspectief te bieden. Deze surrealisme verwart het publiek omdat het in de werkelijkheid afspeelt. Daarnaast vraag ik mij daarna direct af wat de beweegredenen van de kunstenaar zou zijn. Ze gebruikt een specifieke leeftijdsgroep voor haar performance. Ik denk dat zij hiermee aandacht wilt schenken aan ouderdom, omdat je gedwongen wordt om te kijken omdat het ongewoon is in zo'n stadslandschap. De ouderen krijgen een voetstuk, omdat zij hoger geplaatst worden dan de toeschouwer. Ouderen zijn hier het kunstwerk. Normaal zie je ouderen binnenshuis, maar daar op die stoel krijgen ze een krachtige uitstraling. Een tegenovergestelde beeld dan wij van ouderen kennen.

De haen en ogen zou denk ik de veiligheid zijn geweest. Hoe bevestig je zo'n stoel stevig aan de gevel? Waarschijnlijk ook het zoeken naar de juiste persoon zou een puntje zijn geweest. De mensen moeten lang concentreren, geen hoogtevrees hebben en zich afsluiten van de buitenwereld, omdat zij geen contact mogen maken met de toeschouwer. En je moet rekening houden met mogelijke scenario's waar je geen grip op hebt (het weer of mensen die de performance proberen te verstoren)

Het gaat om autonoom werk, omdat het niet een functie heeft, maar eerder aanzet tot denken en ideeën uit te lokken rond oudere mensen. Het levert in ieder geval indrukwekkende plaatjes op.

Richard Renaldi
'Touching Strangers'

Richard Renaldi zet totaal onbekenden voor zijn project ‘Touching Strangers’ samen voor de lens in een pose die een bepaalde intimiteit suggereert. Hoewel de meeste proefpersonen zich in eerste instantie erg ongemakkelijk voelen, zie je hierna de verbondenheid ontstaan.

Emilia Aivazian
'My happy place is in your personal place'

Een project van een student die de minor Hacking deed. Zette onbekende mensen samen in een krap fotohokje, waarbij zij zelf een foto maakten.

2 verschillende onderzoeksmethodes

Twee verschillende onderzoeksmethodes die ik tot nu toe heb gebruikt om tot een visueel eindresultaat te komen.

Voor dit project wilde ik de gevoelige kant van een man in beeld brengen. Voorbij het stereotype dat ons vaak door de media wordt voorgeschoteld. Emotionele uitingen zoals huilen, depressie en verdriet worden vaak als zwakte gezien bij een man. Ik wil laten zien dat het tonen hiervan, niet afdoet aan de mannelijkheid zelf.
Dit project begon met een fotoserie die ik erg goed vond. Tim Hetherington maakte namelijk foto's van slapende soldaten. Dit sloot goed aan bij mijn ideeën die ik wilde uitvoeren. Door het analyseren van die fotoserie, werd het voor mij ook helder waar die ideeën vandaan kwamen. ik wil een andere kant tonen dan het stereotype beeld.
Ik ben gaan brainstormen hoe ik dit voor elkaar kon krijgen, tactieken bedenken, een andere fotografe ontmoet die zelf huilende mensen gefotografeerd heeft. Als 'tactiek' bedacht ik op zoek te gaan naar mannen met huisdieren, omdat dit voor mij een zachte kant van een man weergeeft. Hierdoor zou ik meer interesses krijgen dan een oproep naar mannen die voor de camera willen huilen. Uiteindelijk was het gewoon doen, en als er iets werkte, dat meenemen naar de volgende fotosessie. Ik heb veel vanuit intuïtie gewerkt. Ik wist welke kant ik op wilde, maar moest het wel voor mijzelf analyseren waarom ik dat wilde en hoe ik dat ging bereiken. Dat ging met behulp van andere inspiraties goed.

Onderzoeksmethode 2: een persoon fotograferen die mij fascineert. Gericht op het uiterlijk en de ouderdomsverschijnselen. Ik wist dat ik de nadruk wilde leggen op het lichaam, vandaar dat het naaktfoto's moest worden, maar ik had er geen concreet idee bij. Liet mij vooral leiden door het moment en mijn instinct.

Onderzoeksmethode 1: Ik wist welke richting het op zou moeten gaan, maar omdat ik het niet wilde ensceneren; gaf ik mijzelf een opdracht om dat te bereiken. Niet wetend hoe het uit ging pakken.

Dit deed ik in de vakantie. Het is soms wel fijn om zonder concreet concept te fotograferen en puur te kijken naar de esthetiek van mijn onderwerp.

Globaal structuur voor reflectiedocument (nog niet definitief)

- Inleiding; hierin in vertel ik wat de aanleiding is van het project. Maar ook; wie ben ik als fotograaf en hoe ga ik meestal ter werk?

- Inspiratie; projecten die mij geïnspireerd hebben en mij hebben geholpen om er achter te komen wat ik wel en niet wil tijdens deze minor project.

- Mijn voorstel; Wat/waarom/waar/wanneer/hoe?

- Analyses; hoe is het experiment verlopen? Levert het verrassende resultaten op, of viel het toch tegen? Wat zijn de verbeterpunten voor de volgende keer?

- Vervolg plan/presentatie; hoe wil ik de foto's presenteren? uitleg over idee expositie op Heijplaat. Sluit goed aan bij het concept omdat (hopelijk) de mensen weer herenigd met elkaar worden.

De vorm van het reflectiedocument:
De sfeer van mijn minor voorstel: experiment, ongemak, onwetendheid, tegenstrijdigheid.

Test @ Koningsdag 26-04-2014

Evaluatie testshoot op koningsdag.

Wat ging er goed:
* Ik kreeg meer 'ja' dan 'nee', dus dat viel mee.
* Grenzen verlegd in de fotografie, zoiets doe ik normaal gesproken nooit (openbaar en groepen)

Wat ging er minder goed:
* Er waren weinig mensen.
* Mensen kenden elkaar al, ook al haalde ik van diverse plekken mensen. Toen ze elkaar ontmoeten op de 'set', kenden ze elkaar al. Hierdoor gebeurde er weinig verrassends.
* Het waren vooral de oude Heijplaters die er waren. Juist de nieuwe Heijplaters mengde niet met de oude Heijplaters, maar die waren er niet.
* Hectisch en slechte focus. Voor mij met name, omdat het moeilijk was om overzicht te houden met de mensen die ik vraag. Ook de mensen waren zelf waren snel afgeleid door de openbare ruimte waar er van alles speelde.
* Ik merk dat ik liever de voorkeur heb voor 1 op 1 contact en intiemer, dan snel en kort contact.

Verslag bezoek Carina Hesper, oud-studente Niek Verschoor. 25/04/2014

Het was een erg boeiende bezoek bij Carina Hesper. Allereerst haar werkplek lijkt mij super om er te werken. Ik vond het inspirerend dat ze zei dat ze na haar studie naar het buitenland is geweest, en toen ontdekt heeft wat de kern is van haar werk. Ik heb tijdens mijn studie nog niet de kern te pakken, ben nog hier en daar aan het rondzwerven voor mijn gevoel, en het is wel geruststellend om van haar te horen dat ze dit na haar studie heeft ontdekt. Om te zeggen of dit een overeenkomst is, is lastig, maar ik zou dat zelf wel graag willen in de toekomst. Zij heeft dan ook goede tips gegeven wat de mogelijkheden zijn in het buitenland. Zo had ze het over art residence in Shanghai. Je krijgt dan een budget in ruil voor het werk dat je achterlaat. Daar heb ik nooit eerder van gehoord en vind het super handig om te weten dat zulke mogelijkheden bestaan. Dat doorzettingsvermogen ook een grote rol speelt,omdat er genoeg tegenslagen zullen voorkomen. De eerste keer subside krijgen is bijvoorbeeld lastig, maar als het je lukt, zal het makkelijker gaan.

Wat mij ook is bijgebleven is haar antwoord op mijn vraag 'wat de kern is van haar werk', die zij ontdekt heeft in China. Ze zei namelijk dat ze ontdekt dat ze goed in concepten is, maar het ook belangrijk vind dat het ook visueel kwalitatief moet zijn. Het beeld is mooi en interessant ansich. Je hoeft het verhaal niet te begrijpen, maar mensen die na aanleiding van het beeld willen weten wat het verhaal erachter is, maakt de beelden nog interessanter. Ik vind dit een mooi standpunt. Hier wil ik uiteindelijk zelf naar toe werken. Op dit moment is het namelijk zo, of mijn visuele is interessant, zonder verhaal of andersom.. concept interessant, maar visueel minder boeiend. Ik vind dat zij dat wel heel goed doet. Zowel met haar bloemenserie als de serie over blinden. De beelden trekken mij aan, en als ik het verhaal er achter hoor dan ben ik helemaal geboeid.

Het verschil tussen mij en Carina is dat zij veel risico's durft te nemen, en ik ben daarin toch wat voorzichtiger in. Zowel met de lening voor een professionele camera, als haar nieuwe atelier. Ze heeft ook eerder een pitch gedaan bij de Donkere Kamer, waar ik zelf ook regelmatig naar toe ga. En zij adviseerde om je project te pitchen, je afstudeerproject is bijvoorbeeld een goed moment daarvoor. Op die manier kan je ergens worden opgevangen en gezien worden. Het is tevens ook een goede test om te kijken hoe er gereageerd wordt op je project. Eng maar als je van je werk wilt leven, dan is het belangrijk om gezien te worden. Dat is wel zo, en dat is ook mijn streven dus ik moet in mijn achterhoofd houden dat ik zulke soort acties moet ondernemen als ik er zelf verandering in wil brengen. En na mijn idee is Carina daar erg pro-actief in.

Hans Ober, fotograaf en ontwerper uit Heijplaat, heeft mij vervolgens nog verder geholpen met het vinden van geschikte families. Het kiezen van families speelt ook een grote rol of mijn concept duidelijk naar voren komt of niet. Daar had ik zelf nog niet bij stil gestaan maar ik was er helemaal mee eens. Aangezien Hans Ober heel zijn leven al hier woont, kon hij mij goed helpen. Nieuwe en oude Heijplaters, maar ook die qua uitstraling duidelijk verschillend zijn. Ik had mij voorgenomen om mijzelf minder moeilijk te maken dan de vorige keer, en het bij 2 families te houden, die erg dan van elkaar verschillen. Het principe is dan hetzelfde.
Nadat ik de namen en adressen heb doorgekregen van Hans, ging ik bij de mensen langs om te vragen of zij interesse hadden. Het viel mij gelukkig mee! Ik ben er normaal gesproken niet zo van om onverwachts bij iemand thuis aan te kloppen. De families wilden in ieder geval wel mee werken.

Fotosessie 26 juni 2014

Evaluatie fotosessie

Wat ging er goed:
* Ongemak is goed gelukt. Al proberen mensen de sfeer wel op te vrolijken, om volgens mij niet toe te geven aan het ongemak. Maar in de foto's kun je dit wel duidelijk zien.
* De mensen gingen in het begin zichzelf wat ongemakkelijk positioneren, wat leuk was om te zien wat er ontstaat. Ik merkte ook dat mensen elkaar na gingen doen.
* Ik heb een uur gefotografeerd en dat was ook wel voldoende, omdat zij op een gegeven moment ook wel aan elkaar gewend raken.

Wat kan beter:
* Beeldend vind ik het niet bijzonder. Naar mijn mening heeft dat ook te maken het mijn onderwerpskeuze -> familiefoto's. Het is vooral belangrijk om iedereen zichtbaar te maken en goed te belichten. Tijdens de minor heb ik mij ook meer bezig gehouden met de interactie. Al ben ik wel van het voetbalveld naar een 'studio'-achtige omgeving gegaan.
Ik vind het nog steeds wel lastig om beeldend als concept interessant te maken. Qua concept ben ik tevreden omdat ik mijn eigen draai aan heb gegeven met betrekking tot de samenleving van Heijplaat. Maar beeldend dus niet, en dit is een groot punt voor mijn afstuderen. Ik zie dit namelijk meer als onderzoek/proces en zal dit niet in mijn portfolio plaatsen.

Het resultaat van de fotosessie kan ik echter niet op mijn hotglue plaatsen, omdat ik geen officiële toestemming heb gekregen van de familieleden. Ik gaf aan dat ik pas toestemming ga vragen als ik de foto's ook daadwerkelijk ga gebruiken.

Terugblik minor Private & Public

In het begin wist ik niet zo goed wat ik kon verwachten van de minor. Ik dacht veel theorie, weinig fotografie en meer een aanzet voor het eindexamen. In de eerste les viel het op dat we vooral gaan werken vanuit onze eigen passie en drijfveer, heel fijn. Dit werd ook de kern van de minor naar mijn idee. Natuurlijk moest je rekening houden met Private & Public en het thema 'Contrast' maar zolang je onderzoekt wat je wilt doen en waarom dan kan je dit bijschaven zodat het binnen de kaders valt. Theoretisch viel het tegen, maar daarnaast waren de gastlezingen ook veel leuker om te hebben.
Zoals verwacht heb ik weinig gefotografeerd, maar die ruimte hiervoor was er zeker wel. Ik vind het jammer dat ik niet zo productief was in de fotografie. Dit had met verschillende factoren te maken. Ik ben tijdens de minor namelijk uit mijn comfortzone gestapt. Er kwam nu meer organisatie bij kijken dan dat ik normaal te werk ga. Sowieso fotografeer ik haast geen groepen, en ga ik simpel aan de slag door bij mensen thuis met daglicht te fotograferen bijvoorbeeld. Ook moest ik wel moed bij elkaar verzamelen om mensen direct te benaderen nadat mijn oproep te weinig opleverde. Dit draagt allemaal bij aan mijn afwachtende houding.
Uiteindelijk zie ik datgene wat ik heb gemaakt meer als een onderzoek/proces. Ik ben tevreden met het concept die goed aansluit bij de minor en de omgeving waar wij zaten, maar qua esthetiek van het beeld kan er nog heel wat aan gesleuteld worden. Of ik dit doe in mijn eindexamen, betwijfel ik, omdat ik er toch naar neig om 1 op 1 te werken.
Ik zie wel dat ik in dezelfde lijn heb gewerkt, het creëren van situaties en het fotograferen wat er daar uit ontstaat. Ongemak of een verborgen kant tonen die men liever niet laat zien, wil ik wel verder uitdiepen omdat mijn interesse telkens hier naar terugkeert.